Şu ara düşünmekten kendimi alıkoyamadığım, aklımdan çıkmayan yüzler var gözümün önünde. Öyle tedirgin, acaba bana acıyor mu düşüncesiyle bana bakan bir çift göz, yatağımda bir sağa bir sola döndürüp bir türlü uyutmayan....
Geçtiğimiz ay, günlerden cumartesi, Samet işten çıkacak ve biz buluşacağız. Konak Kemaraltı girişindeki İş Bankasının karşısında oturdum onu bekliyorum. Yanıma kapalı bir teyze oturdu. Derken bir abi yanaştı, elinde bir poşet peçete, bir bacağı dizden itibaren normal insan bacağının yarısı kadar, üstelik tekerlekli sandalyede. Abimiz engelli.. Yaklaştığı herkes yüzüne bile bakmıyor.. Derken yanımdaki teyzeye yaklaştı teyzem oralı bile olmadı. Bana yaklaştı. O an yüzüne baktım, o dilenmiyordu... peçete satarak muhtemelen devletin vermediği yada verdiği gelirle yaşayamadığı için yapabileceği işlerden birini seçmişti. Peçete satacak evine o gün ki ekmeğini götürecekti belki. Yapılan yardım söylenmez ama cüzdanımda bulunanları çıkardım : '' Abi alır mısın ? '' diyebildim.Peçete çıkarmak için uğraştı teşekkür ettim. ''Al çantanda bulunsun, kardeşim'' diyebildi, o an ki bakışı sanırım bir ömür hafızamda kalacak... Çaresizlik... ben dilenmiyorum, şu olanaklarda yapabildiğim işi yapıyorum diyen gözleriyle..
Yine bir olay daha geçtiğimiz hafta annemi ve beni üzen olaylardan biri ''engelliler vakfı'' için yardım toplayan bir abimiz önce karşıdaki sitelerin zilini, yardım etmeleri için çalmış. Teyzemin biri eline 50 kuruşu tutuşturmuş. Abide bu işi muhtaçlığından yapan biri değil, engelliler vakfından onaylı sulu boya kitabıyla ve makbuzuyla gönüllü olarak yardım topluyor. Derken bizim zili çaldı. Annem aşağıya indi ''abinin gözler kıpkırmızı'' ağladı ağlayacak. ''Ben dilenci değilim, karşı siteden bir abla benim elime 50 kuruşu tutuşturdu'' dedi. Her ay maaşının büyük bir miktarını yatıran ve bu işi de gönüllü yapan abimizin o bakışları hep hafızamda kalacak...Annem: ''oğlum üzülme, televizyonlardan ve çevreninde etkisiyle insanlar yardım etmekten uzaklaştı '' diyebildi. Onlar, engelli yada engelsiz olabilir ama hiçbiri dilenci değil... Bir gün onların yerinde biz yada sevdiklerimiz de olabilir.
Özellikle televizyonlara ve sosyal medyaya bu yönden kızıyorum, insanların düşünce yapılarında her para isteyen kişi sahtekardır izlenimi yarattılar. Devlet engelliler için yeterince çaba sarf etmiyor. Bizler için zor olan hayat onlar için nasıldır tahmin bile edemiyorum.
Unutmayın: ''Veren el, alan elden hayırlıdır'' her zaman ve yapılan iyilikte niyet önemlidir. ''Allah yaptığınız iyiliği her zaman görür ''
Ahh canım çok doğru söylüyorsun. Dilenen ve gerçekten çalışanı ayırt edemeyecek hale geldik getirildik.
YanıtlaSilşöyle kafamızı kaldırıp bakmaktan aciz durumdayız.
Gelecekte de iyi olacağımızın garantisi yok herkes aynı şartlarda dünyaya gelmiyor.
Daha önce engelliler için bir organizasyonda görev almıştım. yönetenler bile aynı zihniyetteydi. Yardımcı olmak ya da destek olmak amaç. Onları hor görmek değil. Dünya sürekli kendini tekrarlıyor bir gün bizim de desteğe ihtiyacımız olabilir.!
Okurken tüylerim diken diken oldu ve bi damla yaş aktı :( :( :( Herkes insan olamıyor..
YanıtlaSilDiyeceklerim bu kadar.
Yazını okuyunca içim acıdı :( keşke daha fazla şey yapabilsek :(
YanıtlaSilçok güzel bir konuya değinmişsin ve çokta güzel belirtmişsin..Halkımızın çoğu ne yazıkki dilencilerle ekmek parası kazanmaya çalışanları karıştırıyor.O engelli vatandaşımız o şekilde birşeyler satmaya çalışıyor ve kimse oralı olmuyor bende çok rastladım bu duruma..Duyarlı olmalıyız dünya bir günlük değil heran bizlerde o durumda olabiliriz. Allah herkese vicdan merhamet versin ne diyeyim..
YanıtlaSilÇok fena oldum yaa :(( dilenciyle birşeyler satmaya çalışanı ayırt edemiyor bizim insanımiız. Yazık çok yazık
YanıtlaSilçoğumuzun duygularının tercümanı olmuşsun canım . Milletimizde acıma .merhamet duygusu kalmmış ben bunu anladım artık.
YanıtlaSilAynı duygularda sizlerle buluşmak ne kadarda onur verici,sizler gibi merhamet sahibi; birbirinden değerli arkadaşlarım oldukça insanlardaki bu zihniyet ve düzen değişecek.
YanıtlaSilYıllar önce ünv.de eşimle akşam dolaşıyoruz. Saat 9 ya da 10. Kış günü. Küçücük bir çocukla karşılaştık, mendil satıyordu. Beş yaşındaymış ama hala tam olarak konuşamıyor. Elinde mendil, akşamın o vakti, tek başına dolaşıyor. Bir de o kadar güzel bir çocuk ki, kıyamazsın yani, bırak o saatte dışarı göndermeye, sevmeye bile kıyamazsın. O günün parasıyla 20 lira verdik çocuğa, yalnız dedik ki, bu parayı cebine sakla, kimseye verme. Başını salladı, parayı alıp minicik elleriyle cebine soktu. Aradan bir hafta geçti, yine aynı yerden geçiyoruz, yine aynı çocuk. Koşarak yanına gittik, naptın paranı, duruyo mu dedi eşim. Yine o minicik ellerine cebine soktu, hiç birşey söylemeden kare haline getirdiği 20 lirayı cebinden çıkardı. Allahım dedim, sarıldım öptüm onu. Biraz daha para verip ayrıldık.
YanıtlaSilİşyerimin etrafında bu aralar çok yaşlı teyzelere rastlıyorum. Dileniyorlar resmen, sen önünden geçene kadar dua, para vermezsen arkandan beddua ediyorlar. Annen haklı, insanlar artık kime ne vereceğini şaşırdı. Geçen günlerde kör bir adam geldi büroya. Yazık o halinde çorap satıyordu. Aldık hemen. Şimdi ayda bir kez geliyor, biz de geri çevirmiyoruz. Adam gece gibi dünyasında üç kat çıkıp benim ayağıma gelmişse ben kim oluyorum da ona yardım etmiyorum değil mi? Çok iyi yapmışsın sen de, Allah kabul etsin, sevgiler.
Senin gibi duyarlı ve kimin gerçekten ihtiyaç nedeniyle yardım talep ettiğinin bilincinde olan arkadaşlarımla gurur duyuyorum, gerçekten minnacık çocukla yaşanılan olayınız içerime oturdu. Onu o saatte dışarı yollayan insanlara ne demeli.
Silİçim paramparça oldu. Canım yandı resmen. Genel olarak dilenmeyen ancak bir şeyler satmaya çalışan kişilerden ne satıyorlarsa alırım. 3 kuruş 5 kuruş her ne ise ama içim her zaman acır. Nasıl ve ne şekilde yaşadıklarını düşünürüm ve kendi kendime kızarım. Devlet önce muhtaçlara yardım etsin otla bokla uğraşacağına ( afederisiniz ) ama o kadar üzülüyorum ve sinirleniyorum ki. Elimden de fazlası gelmiyor. ve evet gazete ya da başka bir şey satan "şu kurumuz, bu kurumuz" diyen kişilere inanamıyorum. O konuda hep tereddüte düşüyorum, ya gerçekse söylediği ya da değilse? off allah ım bütün muhtaçlara yardım etsin inşallah. :( Halimize de şükürler olsun.
YanıtlaSilne güzel bi paylaşım.kesinlikle haklısınız ben de denk geldikçe boş geçmemeye çalışıyorum.özellikle yaz aylarında aracımla yolda giderken,kardeşimin tıpa tıp aynısı bir kız gördüm,giyim,tutum,tip herşey aynı,ama farklı kaderler işte..birinin derdi justin bieberken birinin o gün kendine ailesine yetecek parayı kazanmak. ağlamadan duramıyorum bunları düşündükçe
YanıtlaSilBen de kapıma gelen insanları asla çevirmem. Yine kapıma gelen bir abla makbuz karşılığı para topluyordu, o gün için evimde sadece 3 liram vardı ben de onu verebildim, öyle bir bakışla baktı ki üzüldüm çünkü benim durumum öyle çok değil ama herkese de ulaşmaya çalışıyorum. keşke daha fazla param olsa da çok yardım etsem :( duyarlılığınızdan dolayı da sizlere de teşekkür ederim.
YanıtlaSil